Τι δεν καταλαβαίνεις;

Εκλογές έρχονται. Καλοδεχούμενες. Εμείς … έτοιμοι από καιρό… Και είπαμε… Απλά τα πράγματα… και καθαρά. Άσπρο – Μαύρο, η επιλογή … Ντρέτα πράματα. Όπου φως-φανάρι… άσπρο είναι η άσπρη μέρα, είναι το φως, είναι τα Επιφάνεια… Είναι ο, κατά Θεόφιλον, Μέγας Ήρως του Εθνικοαπελευθερωτικού μας Αγώνα του ’21 Οδυσσεύς Ανδρούτσος. Και το πρωτοπαλίκαρό του ο εντιμότατος πρίγκηψ Κεμάλ.

Είναι το ζεστό ψωμί που λείπει απ’ το τραπέζι. Το ποτήρι με το κρύο νερό… Το σπίτι με το κεραμίδι… Που δεν φοβάσαι «να στο φάει ο φόρος…». Κι ο γαλατάς … που είναι γαλατάς. Είναι ο καφές στον καφενέ της γειτονιάς … Ένα ποτό στο μπαρ το βράδυ… που θέλεις και δεν μπορείς. Είναι το γαμώτο του μεροκάματου που δεν έχεις…

Άσπρο είναι ο ίσκιος της ελιάς, το κύμα το γαλάζο, το αμπέλι και το μουστοκούλουρο. Το πανηγύρι στο χωριό. Άσπρο είναι η πέτρα η ξέξασπρη, ο δυόσμος, η λουίζα κι ο βασιλικός. Το φως του Αιγαίου. Το αίμα και η καρδιά τ’ Άϊ Στράτη… Ο Δάσκαλος Γληνός κι ο Γιάννης Ρίτσος. Το κόκκινο γεράνι.

Άσπρο είναι η ηρεμία, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η ζέστη του παππούλη τον χειμώνα, τα καλά γεράματα. Η σύνταξη. Ο θυμός για τον κλεμμένο ιδρώτα και την εκμετάλλευση.

Άσπρο, φως και σμύρνα είναι το άσπρο γάλα της μάνας. Το μέλι και το χαμόγελο του μικρού παιδιού -Χριστός Εσταυρωμένος- καθώς κοιμάται. Άσπρο είναι ο Μιαούλης στα Φάρσαλα και η σουλτανίνα Κορινθίας στην Αυλή του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ … του καρατομηθέντος.

Άσπρο, φως και ασήμι είναι η γάζα του νοσοκομείου, το βιβλίο του παιδιού… Το δεκατιανό του ντόπιου και του ξενίτη. Είναι η μεγάλη αγκαλιά στις μνήμες και τα μαύρα κύματα των πεθαμένων θαλασσών και των προσφύγων. Είναι το αθώο, μικρό άψυχο κορμάκι του Αϊλάν απ’ το Κομπάνι στα χέρια του… πτωματοσυλλέκτη. Είναι ο στίχος του Κώστα Βάρναλη «Που να σε κρύψω γιόκα μου, να μην σε φτάνουν οι κακοί».

Άσπρο είναι το κουμπί που δεν λείπει απ’ το παλτό σου τον χειμώνα. Άσπρο είναι «η κροκάτη γάζα» της αυγής που φέρνει τη νέα μέρα. Άσπρο κι ελπίδα είσαι εσύ με το γαμώτο στα δόντια … και το σπασμένο ρόδι…

Άσπρο -τι δεν καταλαβαίνεις, τώρα, πια;- είναι το κόκκινο. «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους…» που βλέπεις, είναι η μόνη σου αληθινή αλήθεια, ελπίδα και διέξοδος. «Δεν έχει (άλλο) πλοίο για σε δεν έχει οδό…».

Το νιώνεις, γιε μου, έλεγε η μάνα μου. Το νιώνεις… Δεν μπορώ αλλιώς να στο πω, γιε μου. Το νιώνεις, όμως… Άσπρο είναι το κόκκινο. Το μαύρο που σ’ εμποδίζει να βαδίσεις πέτα το στα Τάρταρα…

Και είναι καιρός, τώρα, πια, γιέ μου:

«Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα

μιαν άλλη απλοσύνη

Να πιάσεις απ’ τα λουριά του Αχιλλέα τ’ άλογα

Αντί να κάθεσαι βουβός τον ποταμό να μαλώνεις

Τον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου».

(Αμοργός – Ν. Γκάτσος)

«Παθός… Μαθός, που λένε. Παθός… Μαθός.

Τι δεν καταλαβαίνεις, πια, για τις εκλογές που έρχονται;

Αφού το κόκκινο είναι εδώ… στο χέρι σου, τώρα …

Και είναι το γαρύφαλλο στην καρδιά του Μπελογιάννη».