Του Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Σύμφωνα με ανάλυσή του «Associated Press», στις αρχές Μάη, τον καθοριστικό ρόλο στο να σκάσει σα βόμβα ο κορονοϊός στη Λομβαρδία έπαιξαν οι πιέσεις των βιομηχάνων. Η «Confindustria», το ισχυρότερο βιομηχανικό λόμπι της Ιταλίας, ασκούσε αφόρητες πιέσεις για να μην γίνει lockdown.
Στις 28 Φλεβάρη, μία εβδομάδα μετά την εξάπλωση και με 100 κρούσματα στο Μπέργκαμο, η «Confindustria» έβγαλε στα κοινωνικά δίκτυα ένα μήνυμα στα αγγλικά, για την καμπάνια #Bergamoisrunning, που καθησύχαζε τους πελάτες της. Οι καμπάνιες των βιομηχάνων συνεχίστηκαν, ενώ ακόμα και όταν πάρθηκαν μέτρα περιορισμού της νόσου, τα υγειονομικά πρωτόκολλα δεν πέρασαν τις πύλες των εργοστασίων, οι εργαζόμενοι στοιβάζονταν σαν σαρδέλες στη δουλειά και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτός ήταν και ο λόγος των απεργιακών κινητοποιήσεων, των πρώτων, εν μέσω πανδημίας, στην Ευρώπη.
Στην Ελλάδα η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, όπως ονόμασαν εδώ και δεκαετίες τον τουρισμό, άνοιξε με τους ίδιους όρους, με «τα πρωτόκολλα του κεφαλαίου» και όχι των επιστημόνων, ευτυχώς μέχρι σήμερα χωρίς τις ίδιες συνέπειες. Είναι πλέον φανερό ότι η έξαρση των κρουσμάτων μέσα στον Αύγουστο κι ενώ τα κρούσματα αρχές καλοκαιριού είχαν μηδενιστεί, οφείλεται στο «άνοιγμα» του Τουρισμού, που έγινε με τους όρους που έθεσαν οι tour operators, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι αεροπορικές εταιρείες και οι εφοπλιστές, χωρίς τη λήψη απαραίτητων μέτρων για την προστασία του λαού και των ταξιδιωτών.
Τα στοιχεία της κυβέρνησης είναι αποκαλυπτικά, από τα σχεδόν 3 εκατομμύρια τουριστών, που εισήλθαν στην χώρα, έχουν γίνει τεστ μόνο στο 12%, σε συνθήκες που κυβέρνηση και ΕΕ επέτρεψαν την πληρότητα κατά 100% στις αεροπορικές πτήσεις, χωρίς καν θερμομέτρηση και κατά 85% στην ακτοπλοΐα. Μάλιστα, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να κάνει το χατίρι των μεγαλοξενοδόχων «κουκουλώνοντας» τα στοιχεία για τα επιβεβαιωμένα κρούσματα, ειδικά στις τουριστικές περιοχές.
Όλους αυτούς τους μήνες μέσα στην πανδημία η πλειοψηφία των εργαζομένων ζει ένα πραγματικό εφιάλτη. Οι απολύσεις εκτόξευσαν την ανεργία. Ένα τεράστιο ποσοστό εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, που δεν είχε άλλο εισόδημα από Μάρτη μέχρι Ιούνη, κλήθηκε να επιβιώσει με 605 ευρώ κατά μέσο όρο, για όλη αυτή τη χρονική περίοδο.
Χιλιάδες εργαζόμενοι σε καθεστώς αναστολής σύμβασης περιμένουν δύο μήνες για να πάρουν 534 ευρώ και να πληρώσουν τα χρέη των νοικοκυριών τους, που πιέζουν ασφυκτικά χωρίς αναστολή. Την ίδια ώρα, εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι δεν έχουν λάβει ούτε ένα ευρώ, ούτε έχουν την παραμικρή δυνατότητα να βρουν κάποια δουλειά τους επόμενους μήνες.
Μέσα στην πανδημία προστέθηκαν νέοι νόμοι στο αντεργατικό οπλοστάσιο που δημιούργησαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τα διαδοχικά μνημόνια την προηγούμενη δεκαετία.
Σήμερα παραμονές των εξαγγελιών της κυβέρνησης στη Θεσσαλονίκη, κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία «κόβουν και ράβουν» ήδη την «επόμενη μέρα», με τη μονιμοποίηση και εμβάθυνση όλων των δήθεν «έκτακτων» μέτρων.
Αποκαλυπτικές είναι οι επιστολές των εργοδοτικών ενώσεων, όπως του ΣΕΤΕ προς τους υπουργούς, απαιτώντας την επέκταση του αντεργατικού πλαισίου και της ενίσχυσης των ελαφρύνσεων στην εργοδοσία του κλάδου.
Ο κατάλογος των νέων αξιώσεων της μεγαλοεργοδοσίας συνοδεύεται ξανά από το γνωστό απατηλό σύνθημα περί «μέτρων για την προστασία της απασχόλησης» και τον «περιορισμό των απολύσεων».
Σε όλη την Ευρώπη, ΕΕ και κυβερνήσεις «τρέχουν» το αντεργατικό πρόγραμμα SURE, δηλαδή νέα δάνεια στα κράτη μέλη, ζεστό χρήμα στους μονοπωλιακούς ομίλους, χρήματα που θα φορτωθούν πάλι στους εργαζόμενους και το λαό με νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, Ασφαλιστικό Πινοσέτ, νέες ιδιωτικοποιήσεις, νέους φόρους, πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και κατασχέσεις, παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας», της δουλειάς «λάστιχο».
Υπάρχει ένας ορατός εχθρός! Ένας «ελέφαντας στο δωμάτιο» που σε κάθε περίπτωση θα ήθελαν οι απολογητές του συστήματος να πείσουν τους εργαζόμενους πως δεν υπάρχει. Η καπιταλιστική κερδοφορία, τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι και το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα στη χώρα μας, η πολιτική εξουσία που υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους αδιαφορώντας ακόμα και για την ανθρώπινη ζωή.
«Ο ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός, δε θα πληρώσει ξανά ο λαός», ήταν το σύνθημα της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης, που κάνοντας το γύρο του κόσμου, συγκίνησε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους.
Αυτό το κριτήριο μπορεί και πρέπει να κυριαρχήσει στη σκέψη και την οργανωμένη συλλογική πάλη των εργαζομένων για την προάσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων τους. Στη διεκδίκηση για: Μέτρα για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας, μέτρα για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων με μείωση των μαθητών ανά τάξη, μέτρα για τη στήριξη του λαϊκού εισοδήματος που εξανεμίζεται λόγω ανεργίας και αναδουλειάς στους μικρούς επαγγελματίες. Να μην πληρώσει ξανά ο λαός! Ραντεβού στο δρόμο του αγώνα, λοιπόν, εκεί που θα κριθεί το δίκιο.
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών)
