Δεκατρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκέμβρη του 2008, στις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, με μια σφαίρα στην καρδιά. Δολοφονήθηκε από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνάδελφό του Βασίλη Σαραλιώτη.
Ο Ε. Κορκονέας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, ενώ ο Β. Σαραλιώτης καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια στη δολοφονία και ένα χρόνο μετά αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο, και ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, καθώς μετά τη δίκη τους σε δεύτερο βαθμό, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας, με μια απόφαση που προκάλεσε το αίσθημα δικαίου, μείωσε την ποινή του σε κάθειρξη 13 χρόνων και απάλλαξε τον Β. Σαραλιώτη από την κατηγορία για συνέργεια.
Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου έκρινε ότι εσφαλμένα ερμηνεύτηκε ο νέος νόμος ως προς την αναγνώριση του ελαφρυντικού του πρότερου έντιμου βίου στο πρόσωπο του ειδικού φρουρού και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Πλιώτας προχώρησε στην άσκηση αναίρεσης κατά της απόφασης του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λαμίας.
Τον Φεβρουάριο του 2021 το ΣΤ’ Ποινικό Τμήμα του Ανωτάτου Ποινικού Δικαστηρίου με βούλευμά του κατά πλειοψηφία (3-2) έκανε δεκτή την αναίρεση που είχε ασκήσει ο Βασίλης Πλιώτας. Ωστόσο λόγω της οριακής πλειοψηφίας, το ΣΤ΄ Ποινικό Τμήμα παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για οριστική κρίση.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα από την κρατική βία και καταστολή, από μια πολιτική που διαχρονικά βλέπει ως εχθρό το λαό και τη νεολαία που διεκδικούν, που αγωνίζονται, που αμφισβητούν. Οι ευθύνες της τότε κυβέρνησης ΝΔ και της ηγεσίας της αστυνομίας είναι τεράστιες.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή ξεσήκωσε μαζικές διαμαρτυρίες σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κρατική καταστολή. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές διαδήλωναν, προτάσσοντας τις ανάγκες τους για τα σχολεία, τις σπουδές και τη ζωή, κόντρα στην κρατική βία που, όπως και σήμερα, πάει χέρι χέρι με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, από την πρώτη μέρα, κάλεσαν σε συγκέντρωση στην Ομόνοια και πορεία στο Σύνταγμα, καταδικάζοντας τη δολοφονία και την κρατική καταστολή. Πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, καλώντας η νεανική οργή να γίνει οργανωμένος, μαζικός και περιφρουρημένος αγώνας.
Στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων βρέθηκαν το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, καλώντας την εργατική τάξη να κάνει δική της υπόθεση την καταδίκη της καταστολής και να τη συνδέσει με την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που τη γεννάει.
