Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης *
Λύπη…Άφατη Λύπη. Θρήνος… Βουβός.
Και Θλίψη για τον Σπάρτακο και για τον Ιησού.
Και Σεβασμός…και Στοχασμός. Σιγή…
Ο Μίκης, ο Παγκόσμιος Έλληνας,
σήμερα δυο του Σεπτέμβρη,
άφησε το μετερίζι τούτης της ζωής.
Που λίγνεψε…Πολύ.
Που φτένυνε..Πολύ.
Τυχεροί. Εμείς…Διπλά…και πάνω. Σαν Έλληνες.
Με τα δώρα που μας άφησε.
Της μουσικής του.
Τους Αγώνες του…τους Λαϊκούς.
Τους χτύπους του αιμάτου του.
Για τη ζωή, για τον έρωτα.
Το φως το Ιλαρόν.
Και το σκαλί, το αψηλό. Που
μας ανέβασε. Για ν’ αγναντεύουμε,
λέει, τον κόσμο που έρχεται.
Ορθός. Μ’ ένα καλάθι από γαρύφαλλα.
Στην κεφαλή του απάνω.
Με τα μαγιάτικα τα κατσαρά του τα μαλλιά,
«να πέφτουνε στα μάτια του μπροστά».
Ασβέστης, Δυόσμος, Μέντα και Βασιλικός.
Για ν’ αρμέξουμε-θα’ ρθει, λέει, ο καιρός-
κι εμείς «από το λιακωτό…
το φως της οικουμένης».
Και «τα όσα γλυκά, τα όσα καλά
Κι αχνά και ροδισμένα…».
Γι’ αυτό, μας πρέπει,
Να διαβάζουμε Παπαδιαμάντη.
Γι’ αυτό, μας πρέπει,
Να ακούμε Μίκη.
Για έναν κόσμο καλύτερο.-Τον θέλουμε.
Πιο φωτεινό…και Δίκαιο.- Τον θέλουμε.
Προμηθέας, Διόνυσος και Ήφαιστος. Μίκης.
Καλό Παράδεισο, Μίκη της Ελλάδας
Μίκη της καρδιάς και του μυαλού.
Των απλών των καθημερινών ανθρώπων.
Όλου του κόσμου.
Η Ελλάδα μας …ψήλωσε. Με το
δικό σου μπόι.
Καλό Ταξίδι, Μίκη. Στο
λαμπερό τον Σείριο.
*Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της βιομηχανίας της Δισκογραφίας σε Columbia
και MINOS-EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την Columbia- Η βιομηχανία
της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.
