«Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επ. Κορκονέα, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, αποδεικνύει ότι διαχρονικά η επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κρατική βία και καταστολή, την αστυνομική αυθαιρεσία.
Η απαράδεκτη δικαστική απόφαση που οδήγησε στην αποφυλάκιση του δολοφόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, Επ. Κορκονέα, ο οποίος είχε καταδικαστεί πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη, και την αθώωση του άλλου κατηγορουμένου, Β. Σαραλιώτη, με την προκλητική αναγνώριση “ελαφρυντικών”, προκαλεί δικαιολογημένα το αίσθημα δικαίου του λαού και της νεολαίας, έστρωσε κι άλλο το έδαφος για ένταση της καταστολής και της ασυδοσίας.
12 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου προστίθενται συνεχώς νέοι κρίκοι στην αλυσίδα των μέτρων κρατικής τρομοκρατίας, αυταρχισμού και καταστολής, που προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις, για να θωρακιστεί αποτελεσματικά το εκμεταλλευτικό σύστημα, να επιβληθεί “σιγή νεκροταφείου”, υποταγή στη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Βαρβαρότητα που εκφράζεται στις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για τα καθημερινά ρεκόρ σε κρούσματα και θανάτους, την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας, τις τραγικές ελλείψεις σε ΜΕΘ, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, τη μετατροπή των χώρων δουλειάς και των μέσων μαζικής μεταφοράς σε εστίες υπερμετάδοσης. Αλλά εκφράζεται και με την αξιοποίηση της πανδημίας από την κυβέρνηση ως ευκαιρία για να επιταχύνει το αντιλαϊκό της έργο, να περάσει τις ανατροπές του αιώνα, με την κατάργηση και με νόμο του 8ωρου, τη νομιμοποίηση της υποχρεωτικής 10ωρης εργασίας, τη θεσμοθέτηση μισθών 200 ευρώ, την ενίσχυση της καταστολής.
Οι αποτρόπαιες εικόνες με τις δυνάμεις της Αστυνομίας να δολοφονούν εν ψυχρώ στις ΗΠΑ, να καταστέλλουν λαϊκές κινητοποιήσεις σε Γαλλία, Πολωνία και αλλού, η ενίσχυση του νομικού κατασταλτικού οπλοστασίου επιβεβαιώνουν ότι η ένταση της καταστολής δεν είναι “ελληνικό φαινόμενο”, ούτε μόνο “εμμονή” κάποιων υπουργών. Αποτελεί κοινή συνισταμένη της δικτατορίας του πλούτου σε όλες τις χώρες, τόσο από φιλελεύθερες όσο και από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Συνιστά επίσημη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς με τη βούλα της απαγορεύονται το δικαίωμα σε απεργίες, διαδηλώσεις, στη συνδικαλιστική δράση, ακόμα και το να φωτογραφίζεις αυθαιρεσίες από δυνάμεις καταστολής, όπως στη Γαλλία.
Ο κόσμος τους είναι η καταστολή στο σώμα και την ψυχή! Ο δικός μας, η δίψα για ζωή και ανατροπή! Απέναντι στο όργιο αυταρχισμού, ο λαός και η νεολαία θα αντιτάξουμε την οργανωμένη μας πάλη για ζωή με δικαιώματα! Η φωνή μας δεν πρόκειται να φιμωθεί!».
